هرگاه عالمی فوت کند

حفره ای(رخنـه ای) در اسلام وارد می شود کـه هیچ چیز جای آن را نمی گیرد…

 

از بیانات حضرت آیت الله خوشوقت (حفظ الله):
از نظر ایمان دو مرحله داریم : اولی که خدا اصلاً از آن نگذشته و کنارش هم جهنم گذاشته – چون آدمها از بین می روند- تقوای خدا در واجب و حرامست. با اطاعت فرمان در این مرحله نفس اماره آب می شود و از بین می رود و نفس مطمئنه جایش می آید. کسانی که اینطور هستند طبق تعریف قرآن کریم، اولیاء الله اند.
حال اگر کسی خواست بالاتر پرواز کند، علاوه بر این دو، باید ذکر خدا را هم کنارش بگذرد. باید یواش یواش از کم، ذکر را با توجه و با زبان، در حال کار، در حال نماز، تعقیبات ، قرآن، ... با توجه بگوید تا توجه تقویت شود و غفلت از دل خارج و ذکر از زبان وارد قلب شود و ذکر کثیر حاصل گردد. با رعایت تقوا و ذکر باهم رشد ایمان سرعت می گیرد. اما این (ذکر) واجب نیست و اقلی از مردم که تقوا را رعایت می کنند، تصمیم به ادامه راه دراین مرحله را میگیرند. لذا این طرف اتوبانش خلوت خلوت است. اما خدا راه را باز گذاشته ولی ....؟! برای همین در قرآن زیاد به ذکر اشاره نشده است.

درگذشت اين عالم بزرگ رو به رهبرم و افسران جنگ نرم تسليت عرض ميكنم